يادداشت پايگاه خبري تحليلي پيرغار؛
شايد بعضي ها هنوز در شوک خبر روز سه شنبه تاريخي باشند و 8 نامي که آمدند و 2 نامي که نبودند.اما آنچه شوراي نگهبان کرد، پرده برداري از يک «راز همگاني» بود که همه مي دانستند ولي تا لحظه خبر، همچنان سر به مهر ماند!
حالا ديگر همه چيز شفاف است. جامعه، در خلسه عبور از يک مقطع و ورود به ساحت ديگري است. نقد و گلايه اي نيز اگر هست؛ در مسير آرامش، روان است تا مبادا چيني «قانون» ترک بردارد. آنها هم که منتظر درگرفتن جرقه اي براي برافروختن شعله اي بودند، چراغ اميدشان بي فروغ شده و به لاک نوميدي فرورفته اند.حال، بايد لختي بر دروازه دوران جديد سياست درنگ کرد تا بدانيم به کدام عرصه گام مي نهيم.
به گمان نگارنده، مهم ترين ويژگي دوران و تجربه نوين - در آستانه انتخابات يازدهم رياست جمهوري - تبديل روند سياسي از سطح «رقابت با نظام» به «رقابت در نظام» است.اهميت کار شوراي نگهبان در احراز صلاحيت ها نيز دقيقاً به واسطه تمهيد همين تبديل تاريخي است.
اما «رقابت با نظام» چيست؟
کهنه دردي است حدوداً 16 ساله – و شايد بيشتر- که بي اغراق، بزرگترين آفت سياست ورزي ايران در دوران اخير است و چه بسيار سران و سرجنبانان سياسي- از اشخاص و گروه ها- را به باتلاق هرز انحطاط و انحراف، فرو برده است.
رقابت با نظام، يعني به قانون و ساختار کشور که نگاه مي کني، بي هيچ عيب و نقص، همه چيز سر جاي خود، کامل است؛ اما چرخ هاي اجرا که به راه مي افتد، متوجه مي شوي که لنگ لنگان پيش مي رود و تو گويي، جاي جاي کار، ناقص است.اين ايراد هم از آن جاست که يک – يا چندي – از اعضاي ساختار، به جاي حرکت بر مدار قاعده ، ساز ناکوک مي زنند و بسان سلول سرطاني، به اجزاي ديگر بدن، پنجه خونين مي کشند.
رقابت با نظام، يعني همان بليه اي که حتي دول غربي، خود از آن گريزانند و به عنوان «پارادوکس دمکراسي» در نطفه خفه اش مي کنند. نظام هاي ليبرال غرب، بي هيچ تعارفي اجازه نمي دهند کسي از نردبان دمکراسي بالا برود اما پس از به بام رسيدن، هواي ديگري به سرش بزند. مي گويند پارادوکس دمکراسي است و اگر با کودتاي نظامي هم که شده، جريان معارض بالا رفته را پايين مي کشند.
اما همين غربي ها با همه تعصب و تقشّري که بر سر حفظ ساختار موجود خود دارند براي کشورهاي مستقل از جمله – و بويژه – ايران، نسخه متفاوتي مي پيچند. از همين روزنه نفوذ آنها بود که پاي «رقابت با نظام» به سياست ما باز شد. تئوري «حاکميت دوگانه» بمثابه نسخه رقابت با نظام، چيزي بود که دست پروردگان مکتب مادلين آلبرايت در حزب مشارکت، بر سر سفره سياست ايراني گذاشتند و در عصر 8 ساله دوم خرداد، سواران و پيادگان اين جريان براي کارکردي کردن چنين راهبردي، تز «فتح سنگر به سنگر خاکريزهاي نظام» و تاکتيک «فشار از پايين و چانه زني در بالا» را در عرصه هاي مختلف به بوته امتحان گذاشتند که البته تلخ آزموني بود با تلخ نتيجه اي.
رقابت با نظام، يعني يک جريان سياسي بخواهد کت پوزيسيوني و شلوار اپوزيسيوني بپوشد. يعني از داخل قواي کشور صداي دشمن به گوش برسد. يعني در مذاکرات هسته اي، وزير خارجه انگليس بگويد اگر تعليق نکنيد طرح 3 فوريتي ما در مجلس ايران آماده تصويب است! يعني در انتخابات رياست جمهوري اسلامي ايران کاخ هاي سفيد و باکينگهام هم رسماً نامزد داشته و BBC و VOA يک پاي ثابت کار باشند. يعني کسي و جرياني که با استفاده از چارچوب هاي قانوني وارد گود رقابت شده و از تمام ابزارهاي نظام در اين عرصه، بهره جسته است آنگاه که نتيجه به دلخواهش نبود، کافه را به هم بريزد و بي هيچ پرواي قانون و قواعد، با اردوکشي خياباني در پي باج خواهي برآيد و زمينه را براي آشوب و اغتشاش مهيا سازد.
رقابت با نظام، يعني تابلوترين گروه هاي مخالف انقلاب و نظام از پاريس و بروکسل و لس آنجلس، صراحتاً به حمايت از يک شخص يا جريان برخيزند و به آنها دخيل ببندند اما شهوت قدرت چنان دامنگير باشد که از منزلگه آنان، هيچ نداي نفي و اعتراضي برنخيزد و هيچ علامتي به نشانه مرزبندي با گروه هاي کذايي مشاهده نشود.
رقابت با نظام، يعني سر ريز کردن ولع و شهوت قدرت به فراسوي قانون اساسي و سياست هاي کلان نظام. يعني شکستن همه حريم ها ، عبور از همه چارچوب ها و به سخره گرفتن همه ساختارها به نام و به پشتوانه راي مردمي که در چارچوب وبراي همان حريم و حرم ها به ميدان آمده اند. يعني برافروختن منازعه تمام عيار بين اجزا و ارکان نظام و بحران آفريني روزمره در حوزه هاي مختلف براي رسيدن به اهداف سياسي.
رقابت با نظام، يعني سياست ماکياوليستي جنگ مذهب عليه مذهب. يعني بهره گيري فرصت طلبانه از مفاهيم مقدس عليه مقدس ترين مفاهيم. يعني کشاندن دو قطبي «خير و شر» و « ديو و دلبر» به درون جبهه انقلاب. يعني آچمز کردن نظام با ابزار شورش خودي عليه خودي. يعني...
********** اين نماي کوچکي از تابلوي تلخ «رقابت با نظام» بود که مختصر، بر قلم آمد و رفت و تبيين ابعاد متعدد آن، مجال مفصل و مطول ديگري مي طلبد.
نه اين که بالش پر، زير سر بگذاريم و شهر را امن و امان بپنداريم - چرا که آفت نفوذ و قدرت طلبي را هيچ واکسني نيست و بذر آن به سرعت برق، ريشه مي زند و شاخ و برگ مي پراکند – اما في الجمله درآستانه انتخابات يازدهم رياست جمهوري، تا حدودي از آفت رقابت با نظام، فاصله گرفته ايم و اکنون، نوبت تمرين «رقابت در نظام» است.
رقابت در نظام، يعني تجلاي مردمسالاري ديني و توسعه سياسي به معناي واقعي کلمه. يعني «مسابقه خير» حول محور انقلاب و نظام و رهبري. يعني اجراي بدون تنازل قانون اساسي بر اساس نظر و راي مفسر قانوني آن. يعني وحدت در عين کثرت و کثرت در عين وحدت. يعني حضور همه سلايق براي خلق حماسه سياسي در مسير اعتلا و عزت و پيشرفت کشور و عظمت و سربلندي نظام.
رقابت در نظام، يعني تعيين سرنوشت اين کشور توسط همين مردم بدون هيچ ايما و اشاره اي از آن سوي آب ها. يعني اتحاد شجاعانه همه گروه هاي رقيب داخلي براي به زير کشيدن تمامي ديگ پلوهاي مستقر در برخي سفارتخانه هاي خاص. يعني بالا رفتن تابلوي«دخالت بيگانه ممنوع» بر سردر هر ستاد انتخاباتي. يعني واشنگتن و لندن از ترس واکنش برق آسا جرات حمايت از هيچ کانديدايي نداشته باشند و کارشناسان شبکه هاي فارسي زبان، ايام انتخابات را به مرخصي اجباري بروند.
رقابت در نظام، يعني قانون بر همه رجحان دارد حتي شما دوست عزيز! يعني هر کسي نازنين است ولي در حد خويش! يعني نام ها زير بيرق قانون مي آيند نه قانون زير پاي بعضي نام ها. يعني اگر اقبال و راي مردم به ما بود، اخلاق پيروزي رعايت و کنيم، عنان از کف ندهيم و با رقيب ناکام، بسان دشمن رفتار نکنيم و اگر خواست مردم به مذاق ما خوش نيامد کافه را بر هم نزنيم و شکست را مقدمه پيروزي هاي بعدي بدانيم.
رقابت در نظام، يعني هر نامزدي قبل از ثبت نام براي هر منصبي، زحمت يک بار مطالعه قانون اساسي را بر خود هموار کند تا بداند به چه کار برگزيده مي شود و صدر و ذيل وظيفه و اختيار او چيست. يعني وعده اي که داده مي شود، در حوزه اختيارات و ذيل سياست هاي کلان نظام باشد تا آنگاه که زمينه فراهم شد، اسباب رفتن عرض خود و زحمت ديگران نشود. و...
********** پنجره «رقابت در نظام» اکنون به روي گروه هاي سياسي و مردم گشوده است. انتخابات رياست جمهوري يازدهم – و تحولات بعد از آن – نوبت مشق چنين تجربه اي است که انشاء الله اگر فضل خدا يار باشد و دست اغيار کوتاه، با توفيق در آن و بر بستر حضور حماسي مردم پاي صندوق هاي راي، مي توان به عبور سرافرازانه ملت و نظام اسلامي ايران از «پيچ تاريخي» اميد واثق داشت.چنين باد.
سيد نظام الدين موسوي